Człowiek jako istota społeczna - rozwiń temat

Każdy człowiek przychodząc na świat, przeznaczony jest do egzystencji pośród ludzi. Życie, miłość, radość, cierpienie – wszystko to zachodzi wśród innych. Otoczenie jest dla nas tak ważne, że odizolowanie od niego oznacza samotność – uważa się, że jest to jedna z najgorszych rzeczy, jaka może spotkać człowieka.

Dlaczego inni ludzie i relacje z nimi są tak ważne dla każdej jednostki? Z pewnością ważną rolę musiała odegrać tu ewolucja, ponieważ w czasach prehistorycznych tylko życie w grupie i współpraca w jej obrębie mogły umożliwić przetrwanie. W pełni uzależniona od warunków przyrodniczych jednostka, która żyłaby samotnie, szybko by zginęła. Przykładowo – znacznie trudniej bronić się przed dzikimi zwierzętami, jednocześnie pilnując ognia. A jeśli nawet poszczególne jednostki doskonale przystosowałyby się do samotnego życia w pełnym niebezpieczeństw otoczeniu, w zagrożeniu pozostałby cały gatunek ludzki. By przetrwał on, konieczne jest spotkanie osób przeciwnej płci. Ponadto wychowywanie dzieci i związany z tym podział obowiązków znowu prowadzi do wniosku, że życie we wspólnocie było dla prehistorycznego człowieka znacznie korzystniejsze.
 
Decydując się na więź ze społeczeństwem (choć historycznego momentu takiej decyzji pewnie nigdy nie było), człowiek podjął nieodrwacalny wybór. Do dnia dzisiejszego, by żyć, funkcjonować, zarabiać i spełniać własne potrzeby, konieczna jest obecność innych ludzi. Przykładem może być potrzeba przynależności i miłości – trzecia w kolejności, po potrzebach biologicznych i bezpieczeństwa, wg piramidy potrzeb Abrahama Maslowa. Budowanie związku, tworzenie rodziny, pozostawanie w przyjaźni czy tworzenie więzi koleżeńskich jest niezbędne, by człowiek żył szczęśliwie. Należy zauważyć, iż niektóre ze wspomnianych potrzeb podstawowych również realizowane mogą być wyłącznie w obecności innych ludzi.
 
Relacje z innymi są ważne także przy realizowaniu potrzeb wyższego rzędu, takich jak: zdobycie szacunku, odpowiedniej reputacji, statusu społecznego. Te potrzeby nie spełniłyby się, gdyby nie społeczeństwo.
 
Prawie wszystkie działania człowieka są ukierunkowane na reakcję ze strony innych ludzi – nawet własną osobowość rozwijamy w odniesieniu do nich, tworzymy tożsamość podobną lub opozycyjną względem otoczenia. Rozwój, którego celem jest samorealizacja jednostki, jest związany ze społeczeństwem, które ocenia i klasyfikuje osiągnięcia swoich członków.
 
Podsumowując, człowiek jest istotą społeczną – arystotelesowskim „animal sociale” i tylko w społeczeństwie może normalnie żyć i w pełni rozwinąć drzemiący w nim potencjał.