Dyplomacja - definicja, funkcje, znaczenie dyplomacji

Dyplomacja to instrument polityki zagranicznej, w praktyce oznaczający ogół działań podejmowanych przez instytucje reprezentujące dany kraj bądź organizację w stosunkach z innymi państwami lub międzynarodowymi instytucjami. Właśnie w tego typu kontaktach zobaczyć można słabość bądź też siłę partnera biznesowego – stąd potrzeba zatrudniania naprawdę najlepszych w tej branży. Trzeba bowiem pamiętać, że w trakcie negocjacji konkretnych umów między krajami zainteresowanymi należy dobrze zaprezentować się swe racje, by uzyskać jak najkorzystniejszą ofertę.

Kwintesencją dyplomacji jest przewaga argumentów nad retoryką, czego uczył już Cyceron – światowej sławy myśliciel rzymski, sprzed dwóch tysięcy lat. W innym ujęciu – jest to sztuka poszukiwania kompromisu, ale negocjowanego w taki sposób, by ugrać jak najwięcej.

W czasie gdy dyplomaci nie uczestniczą w ważnych pertraktacjach, miejscem ich pracy są przede wszystkim placówki dyplomatyczne (konsulaty, ambasady), w których służą pomocą obywatelom danego kraju. Mimo to, muszą oni dobrze wykonywać swoje zadania i być gotowym na wszystko. Dyplomacja, jak wiele dziedzin życia politycznego, posiada swe specyficzne funkcje. W tym przypadku trzeba odróżnić funkcje samej osoby dyplomaty od funkcji instrumentalnych dyplomacji.

Zadaniami, które pełnią wszyscy dyplomaci są wszelkie funkcje reprezentacyjne, w kontekście prawnym obejmują one podpisywanie rozmaitych dokumentów, zgodnie z wolą i w imieniu osób rządzących ich ojczyzną. Wyróżnia się tu również reprezentację polityczną jako zdobywanie i przekazywanie informacji niezbędnych do kontaktów między państwami oraz funkcję ochrony obywateli, którzy przebywają za granicą.

Z kolei funkcje instrumentalne można podzielić na: określającą (wyznaczanie zadania polityki zagranicznej państwa), oceniającą (identyfikacja oraz ocena postępowania innych państw oraz jego celu), selekcjonującą (wykrywanie i eliminowanie czynników negatywnych, które psują stosunki międzypaństwowe) oraz proskrypcyjną (dobór metod i środków, które doprowadzą do realizacji celów polityki zagranicznej państwa).