Sobór nicejski I - postanowienia, znaczenie. Opracowanie

Sobór Nicejski I był jednym ze zgromadzeń starożytności i pierwszym soborem powszechnym. Miał miejsce w 325 roku. Na zaproszenie cesarza Konstantyna Wielkiego przybyli do Nicei wszyscy metropolici cesarstwa. Liczba zebranych osiągnęła 250 lub nawet 300 duchownych. Ze świata Zachodu były dwie lub trzy osoby. Obrady toczyły się w pałacu cesarza, który stał na ich czele.

Zgromadzenie ustanowiło wiarę w Trójcę Świętą jako symbolu nierozerwalnie złączonych ze sobą trzech Osób Boskich. Ponieważ dwaj duchowni nie zgodzili się, by podpisać dokument, Konstantyn odwołał ich z urzędu oraz skazał na wygnanie. Byli też tacy uczestnicy, którzy później twierdzili, że podpisali uchwałę jedynie po to, by przypodobać się Konstantynowi, a tak naprawdę zwalczali Nicejski Symbol.

Sobór ten wysłał również list do Kościoła znajdującego się w Aleksandrii, ponieważ tam powstała herezja Ariusza. Przyjęto także dwadzieścia kanonów dyscyplinarnych, które wyznaczały podziały terytorium Kościoła, ilustrując okręgi administracyjne cesarstwa. Metropolita, czyli biskup prowincji, został zobowiązany do zatwierdzania wyboru swoich biskupów i udzielania im sakry. Musiał też dwa razy w roku zwoływać synod prowincjalny. Uchwalono również, że Jerozolima otrzyma honorowe przewodnictwo w Palestynie.

Cesarza sam skierował listy do Kościoła, aby przedstawić siebie jako tego, kto przywraca pokój i zatwierdzić w ten sposób, że decyzje soboru mają moc prawną. Od tego czasu cesarskie zgromadzenia nie mają wyraźnej granicy oddzielającej sprawy świeckie od religijnych.

Sobór Nicejski ogłosił się wielkim synodem lub świętym i wielkim synodem. Euzebiusz zaś nazwał zgromadzenie soborem ekumenicznym, a więc powszechnym. „Oikoumene” oznacza ziemię zamieszkaną, czyli de facto Cesarstwo Rzymskie. Tradycja nazywa również Sobór Nicejski I „Soborem 318 Ojców”, co ma związek z 318 sługami Abrahama, o czym mowa  w Księdze Rodzaju.

Na Wschodzie postanowienia nicejskie były zwalczane aż przez 55 lat. Ostatecznie przyjęto je jednak na Soborze Konstantynopolitańskim w roku 381.