Ordynacja wyborcza - definicja, opracowanie

Ordynacją wyborczą nazywa się przepisy prawne regulujące sposób, w jaki należy przeprowadzać wybory. W polskim prawie można wyróżnić podział na wybory samorządowe, o zakresie lokalnym, do rad gmin, powiatów i sejmików wojewódzkich. Drugim typem wyborów, sankcjonowanych przez polskie ustawodawstwo, są wybory do parlamentu. W skład parlamentu wchodzą posłowie (czyli członkowie Sejmu) oraz senatorowie (przedstawiciele Senatu). Odmienne przepisy ustanawiają sposób, w jaki wybierani są wójtowie, burmistrzowie oraz prezydenci miast oraz prezydent RP. 

Ordynacje wyborcze powstały w celu uregulowania zasad, w myśl których tworzone są komitety wyborcze. Przepisy te dotyczą także sposobu ich działania. Ponadto regulują formę zgłaszania potencjalnych kandydatów na poszczególne stanowiska i funkcje. Reguły zawarte w ordynacji są bezpośrednio związane również ze sposobem, w jaki można prowadzić kampanię wyborczą. Mowa tu o ich finansowaniu, prowadzeniu oraz rozliczaniu się z kosztów i przychodów. 

Osobne przepisy są związane z instytucją komisji wyborczych. Mają one na celu ułatwienie przeprowadzenia wyborów zgodnie z prawem oraz legalnego powołania komisji czy też innych organów, których zadaniem jest przeprowadzenie wyborów oraz sprawowanie nad nimi pieczy.

Specjalne miejsce w polskim ustawodawstwie zajmuje metoda przeliczania głosów na mandaty, co jest ściśle związane z wyborami parlamentarnymi. 

Można wyróżnić dwa podstawowe typy ordynacji – ordynację większościową (czyli taką, która występuje w Wielkiej Brytanii oraz krajach anglosaskich) oraz ordynację proporcjonalną, po raz pierwszy zastosowaną w Danii. Ponadto istnieją rozmaite systemy, ulepszane w zależności od potrzeb konkretnego państwa. Te modele pośrednie powstały w wielu krajach.

W polskim ustawodawstwie, oprócz ustaw szczegółowych, sposoby wyboru kandydatów do faktycznego rządzenia państwem reguluje Konstytucja.