Adam Mickiewicz „Dziady” cz. IV - charakterystyka Gustawa

Gustaw, bohater IV części „Dziadów” Mickiewicza, to przykład romantycznego kochanka, cierpiącego z powodu nieodwzajemnionej miłości. Poznajemy go, kiedy jako duch odwiedza Księdza w noc dziadów. Jego dusza nie może zaznać spokoju, bo jak sam twierdzi: „Kto za życia choć raz był w niebie; / Ten po śmierci nie trafi od razu”. Tułając się po świecie, wciąż rozpamiętuje swoje nieszczęście. Z jego opowieści wyłania się historia tragicznej miłości i charakterystyka jej bohaterów.

Gustaw jest romantykiem, wyznaje prymat uczucia nad rozumem. Już w młodości czytał książki o wielkiej miłości, takie jak „Nowa Heloiza” Jakuba Rousseau czy „Cierpienia młodego Wertera” Goethego. Literatura ukształtowała jego wrażliwość. Uwierzył w istnienie miłości doskonałej, opartej na pokrewieństwie dusz. Pragnął sam doświadczyć takiego uczucia, przenieść je ze sfery marzeń do rzeczywistości. Gustaw wychował się na „księgach zbójeckich”, które go zabiły. Jednak nie przestał wierzyć w potęgę miłości. Uczucie do kochanki jest dla niego wszystkim. Wydaje się, że ta miłość była w nim, nim poznał swą wybrankę. Potem całkowicie nim zawładnęła. Zatracił samego siebie w tym związku: „Duszą i sercem gubi się...