Bohater romantyczny jako wielka indywidualność - rozwiń temat na przykładzie dzieła Adama Mickiewicza „Konrad Wallenrod” oraz innych utworów romantycznych

Romantyzm to okres buntu, „burzy i naporu” („Sturm und Drang”). Również - wielkich indywidualności, niezależności oraz bogatej palety uczuć. Od miłości do nienawiści, od szczęścia po niespełnienie. To czas wielkich wyborów i wielkich rozczarowań. Wymienione aspekty stanowią tylko kilka spośród licznych, które dotyczą romantyczny bohaterów. Konrad Wallenrod, Giaur, Werter, Konrad w „Dziadach” cz. III - wszystkich ich łączy wiele wspólnych cech. Jedną z nich jest z pewnością indywidualizm każdej z tych postaci.

Konrad Wallenrod w swoim życiu kierował się dwoma silnymi namiętnościami: miłością i nienawiścią. Od małego był zachęcany przez swojego nauczyciela do walki za ojczyznę. Jako młodzieniec buntował się przeciwko mieszkaniu na dworze Krzyżaków, morderców jego rodziny. Przy pierwszej okazji uciekł na Litwę, gdzie spotkało go największe szczęście, jakie może się człowiekowi w życiu przytrafić - Konrad zakochuje się w młodej dziewczynie, córce księcia Kiejstuta, Aldonie.

Miłość jest dla niego uosobieniem pełni szczęścia i harmonii w życiu. Niestety nie jest dane Konradowi cieszyć się długo swoim uczuciem. Staje przed wyborem pomiędzy miłością Aldony i spędzeniem z nią reszty życia a poświęceniem się ojczyźnie, którą miłował i szanował od dziecka dzięki naukom Halbana. Indywidualizm Konrada przejawia się w olbrzymiej miłości do własnego kraju, poświęceniu własnego szczęścia dla dobra Litwy. Konrad jest gotowy porzucić żonę w imię patriotycznych poglądów. Czuje się odpowiedzialny za ziemię, na której się urodził, i z której pochodzili jego przodkowie. Cierpi z powodu rozstania z ukochaną. Ogarnia go rozpacz na myśl, że zranił najważniejszą osobę w swoim życiu.

Konrad używa „techniki lisa”, by doprowadzić Krzyżaków do klęski. Ratując ojczyznę musi odrzucić najważniejsze zasady etosu rycerskiego - dumę i honor. Jest rozdarty wewnętrznie. Z jednej strony ocalił swoich rodaków, z drugiej - postąpił w sposób nieetyczny oraz nieuczciwy. Przyczynił się do śmierci wielu ludzi. Swoje rozterki przeżywa w samotności.

Giaur, główny bohater powieści George'a Byrona, od samego początku był postacią tajemniczą, zamkniętą w sobie, izolującą się od świata i innych ludzi. Poznajemy go w chwilach rozpaczy po stracie ukochanej Leili. Przyjeżdża nocą nad morze, miejsce śmierci wybranki swojego serca. Giaur był z natury buntownikiem. Przeciwstawiał się wszelkim zasadom panującym w kraju, do którego przybył. Odrzucił prawa Koranu, zakochując się w mężatce. Leila była pierwszą żoną muzułmanina Hassana. Za swoją niewierność wobec męża została skazana na śmierć poprzez utopienie. Giaur kochał Leilę miłością bezgraniczną i szczerą. Oddał jej swoje serce i nigdy nie zdradził. Podczas ostatniej spowiedzi przed śmiercią opowiadał o ogromie swoich uczuć do ukochanej. Jej śmierć była jedyną rzeczą, za którą główny bohater czuł się winny.

Giaur w szale emocji zabił Hassana. Ponieważ nie osiągnął w ten sposób ulgi, postanowił udać się do miejsca, w którym odnajdzie spokój ducha. Wstąpił do klasztoru, gdzie także nie przestrzegał obowiązujących norm i zasad. W pozostałych zakonnikach budził strach i lęk. Z nikim nie rozmawiał, nie uczestniczył w życiu klasztoru. Tuż przed śmiercią bohater wyznał, że gdyby przyszło narodzić się mu na nowo, nic by nie zmienił w swoim życiu. Giaur był jednostką wrażliwą, buntownikiem oraz indywidualistą. W życiu kierował się własnymi zasadami, odrzucając zastane normy i reguły postępowania. Do ludzi odnosił się z pogardą. Jego miłość do Leili nigdy nie zgasła.

Bohater powieści Johanna Wolfganga Goethego „Cierpienia młodego Wertera” to uczuciowy i wrażliwy młodzieniec. Był on człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym. Kobiety lubiły jego towarzystwo. W życiu kierował się przede wszystkim sercem, a nie rozumem. Był spragniony miłości. Kiedy poznał wymarzoną kobietę, zakochał się bez pamięci. Jego wybranką była Lotta  - piękna, inteligentna, oddana rodzinie i przyjmująca z radością każdą chwilę w życiu. Umiała tańczyć, kochała literaturę, była dobrą rozmówczynią. Lottę i Wertera łączyło wiele cech. Byli dla siebie bratnimi duszami. Ich miłość była szczera i pełna młodzieńczej pasji.

Niestety, Lotta miała już narzeczonego, którego kochała. Stanęła przed wyborem pomiędzy Albertem a Werterem. Nie chcąc ranić przyszłego męża, zaprzestała spotkań z Werterem. Nieszczęśliwa miłość do Lotty wywołała w bohaterze uczucie niespełnienia, stał się bardzo nieszczęśliwy. Werter był samotnikiem z wyboru, unikał towarzystwa ludzi. Czuł się niezrozumiany przez innych. Z braku ukochanej kobiety w życiu oraz poczucia bezsensowności swojej egzystencji uciekł od aktywnego życia. Otaczający go świat stał się dla niego więzieniem. Bohater powieści Goethego cierpiał na tzw. „Weltschmerz” - ból istnienia. Jego życie na ziemi wydawało mu się bezcelowe.

Werter był indywidualistą, miał tendencję do postrzegania świata przez pryzmat marzeń oraz uczuć. Buntował się wobec bezsensowności ludzkiej egzystencji. Werter był pesymistą, często miał myśli samobójcze. Swoje życie postrzegał jako pasmo niekończących się nieszczęść. Był on jednostką niezwykle wrażliwą.
 
W słynnym monologu w Wielkiej Improwizacji (III części „Dziadów” Adama Mickiewicza) Konrad mówi o miłości i poświęceniu dla ojczyzny. W pieśni porównuje zemstę Polaków do „ataku” upiorów. Wszyscy się złączą i ruszą na wroga, którego będą torturować. Dla ojczyzny Konrad może posunąć się nawet do nieetycznych działań. Konrad mówi o samotności poety. Brakuje mu słuchaczy. Jest on śpiewakiem wyższej klasy, dlatego w większej mierze zależy mu na uwadze Boga, niż pospolitych odbiorców. Tych ostatnich traktuje z pogardą.

Konrad jest indywidualistą, jednostką o szczególnym znaczeniu dla całej ludzkości. Stawia się na równi z Bogiem. Uważa, że łączy ich wiele wspólnych cech. Bóg tworzy prawdziwy świat, natomiast Konrad tworzy świat w pieśniach. Bohater wywyższa się ponad innych poetów. Nazywa się mistrzem i twórcą idealnym. Jest pyszny. Chwilę samotności, którą obecnie przeżywa, uważa za próbę, na którą wystawia go Stwórca. Przywołuje motyw lotu jako zbliżenia się do Boga. Konrad przedstawia się w swoim monologu jako opiekun oraz członek nieszczęśliwego narodu. Pragnie rządzić krajem przy pomocy słów. Jeżeli potrafi panować nad słowami, to zapewne będzie potrafił zapanować nad swoimi rodakami. Widzi siebie jako przywódcę-tyrana:

„Ja chcę mieć władzę, jaką ty posiadasz.
Ja chcę duszami władać, jak ty nimi władasz”.

Konrad, jako typowy bohater romantyczny, kieruje się w życiu przede wszystkim uczuciami. Jest zdolny do poświęcenia siebie dla dobra Ojczyzny. Chce zapewnić szczęście innym ludziom, a cierpienie przyjąć na siebie:

„Nazywam się Milijon, bo za miliony kocham i cierpię katusze”.

Wielka Improwizacja kończy się nazwaniem Boga - carem, porównanie to ma symbolizować złe rządy. Mężczyzna bluźni przeciwko Bogu. Zwątpił, gdyż jego Pan nie odpowiada na monolog poety, cały czas milczy. Konrad jest dumny i pyszny. Buntuje się przeciwko obecnej sytuacji swojej ojczyzny. Jest patriotą. Chce walczyć za swój kraj i jego mieszkańców. Ma świadomość swojej wyższości nad innymi ludźmi. Jest romantycznym indywidualistą, uczuciową oraz wrażliwą jednostką.