Zbawienie - co to jest zbawienie? Zbawienie w Biblii

Słowo „zbawienie” oznacza „uwolnienie się” z jakiegoś stanu, oczyszczenie, czy ponowne narodziny. Termin ten został rozpowszechniony przez Biblię. Pojawiał się on już w Starym Testamencie, chociaż dotyczył głównie Jezusa Chrystusa - postaci z Nowego Testamentu. Z jego wypowiedzi dowiadujemy się też najwięcej na temat tego zjawiska. Według Jezusa zbawienie będzie ponownym narodzeniem. 

„Odpowiadając Jezus, rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego. Rzekł mu Nikodem: Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary? Czyż może powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się? Odpowiedział Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest. Nie dziw się, że ci powiedziałem: Musicie się na nowo narodzić”.

Istota zbawienia polega na ofierze Jezusa Chrystusa, który swoją osobą złożył na krzyżu. Poprzez męczeńską śmierć na Golgocie, na co był przeznaczony, zbawił całą ludzkość. Kiedy niósł krzyż, dźwigał ciężar ludzkich grzechów. Dzięki własnemu poświęceniu udało mu się wyzwolić grzeszników. Łaskawy Bóg zstąpił na ziemię pod postacią Jezusa Chrystusa i ułaskawił wszystkich ludzi.

Poprzez ten akt, dusze zmarłych zmartwychwstaną. Pierwszym, który zmartwychwstał był Jezus Chrystus. Objawił on wtedy swoją potęgę i triumf nad śmiercią. Według Biblii jest to akt boskiej łaski uświęcającej prowadzące do uzyskania życia wiecznego w Niebie. Dzięki zbawieniu człowiek na nowo zjednał się ze swoim Stwórcą (po raz pierwszy rozdzielił się z nim w Edenie, kiedy posłuchał kuszenia Szatana). Warunkiem koniecznym do zbawienia jest przejście przez obrzęd chrztu.

„Ale gdy się objawiła dobroć i miłość do ludzi Zbawiciela naszego, Boga, zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego”. W judaizmie, w którym nie uznaje się Nowego Testamentu, nie uznaje się również ofiary chrystusowej. W Starym Testamencie termin „zbawienie” odnosi się do wydarzeń historycznych, które miały miejsce naprawdę. Na pierwszym miejscu stoi tutaj wyzwolenie z Egiptu.

Bóg ukazał się Mojżeszowi pod postacią krzewu gorejącego. Nakazał mu wyprowadzenie ludu Izraelitów z ziemi niewoli, czyli spod władzy faraona egipskiego. Udało się to, chociaż wyprawę do Ziemi Obiecanej poprzedziło dziesięć plag egipskich oraz inne cudowne znaki boże. Ucieczkę z Egiptu określano jak zbawienie. Drugim wydarzeniem było określenie dotyczące niewoli babilońskiej. Trwała ona przez ponad czterdzieści lat i związana była z najazdem Nabuchodonozora na Jerozolimę. Zbawieniem miało być wyzwolenie dzięki pomocy Cyrusa II Wielkiego - władcy Persów.

Termin ten od zawsze związany był z mityczną postacią Mesjasza. Miał to być człowiek zesłany przez Boga w celu wypełnienia misji bożej, jaką jest wyzwolenie ludzkości od grzechu. Taką postacią według katolików miał być Jezus Chrystus. Natomiast w judaizmie Chrystus uważany jest za kolejnego proroka, ale nie Mesjasza samego w sobie. Żydzi wciąż oczekują nadejścia swojego Zbawiciela.

Dziedziną zbawienia interesuje się nauka zwana soteriologią. Jest to jedna z dziedzin w obrębie chrystologii. Bada ona postać i życie Jezusa Chrystusa jako proroka, który wypełnić miał słowa zapisane w Biblii. W szerszym aspekcie przedmiotem zainteresowań soteriologii jest temat zbawienia oraz istnienia Mesjasza, który umarł lub ma umrzeć za grzechy całej ludzkości.