Koronacja Władysława Łokietka w 1320 roku - opracowanie

Po przejęciu kontroli i ustabilizowaniu sytuacji wewnętrznej w Małopolsce, Władysław Łokietek postanowił przyłączyć do swojego księstwa także Wielkopolskę - dzielnice kluczową ze względów ideologicznych i historycznych dla ewentualnych starań o koronację królewską w przyszłości. Zainspirowany przez niego bunt wielkopolskich możnych przeciwko władzy Henryka głogowskiego i jego potomków, zakończył się ostatecznie w sierpniu roku 1314 pełnym sukcesem i włączeniem Wielkopolski do ziem jednoczącego się pod berłem Władysława Łokietka państwa polskiego.

Skupienie w jednym ręku władzy nad wszystkimi najważniejszymi dzielnicami polskimi oraz szerokie poparcie społeczne dawało Władysławowi Łokietkowi pełne prawo do ubiegania się o koronę królewską, która nie spoczęła na głowie żadnego z polskich władców (nie licząc Przemysła II w roku 1295) od czasów Bolesława II Śmiałego. Starania księcia wspierał całym swoim autorytetem Kościół polski z arcybiskupem Borzysławem (następcą Jakuba Świnki od roku 1314) na czele. Ostateczną decyzję oraz finalną postać tekstu supliki skierowanej do papieża Jana XXII podjęto na wiecu duchowieństwa, możnych i rycerstwa w Sulejowie w dniach 20-23 czerwca roku 1318. Oficjalnemu poselstwu do Rzymu przewodził biskup wrocławski Gerward, który uzyskał papieską zgodę na koronację Władysława Łokietka w zamian za zmianę sposobu naliczania daniny zwanej świętopietrzem, na sposób korzystniejszy dla kurii, w dniu 20 sierpnia roku 1319.

Ceremonia koronacyjna odbyła się 20 stycznia roku 1320 w katedrze na Wawelu a przewodniczył jej nowy, wybrany w roku 1317 po zmarłym nagle Borzysławie, arcybiskup gnieźnieński Janisław. Wybór miejsca koronacji (Kraków w miejsce Gniezna) nie był jednak przypadkowy, bowiem papież Jan XXII nalegał, aby za wszelką cenę starać się uniknąć konfliktu z wciąż roszczącym sobie prawa do korony polskiej, Janem Luksemburskim. Fakt ten został jednak w przyszłości wykorzystany przez czeskiego króla do kwestionowania legalności i ważności tytułu Władysława Łokietka, którego pogardliwie na arenie międzynarodowej nazywał „królem Krakowa”, nie zaś całej Polski, za którego uważał siebie.